De paar bloemen die niet geknakt zijn, zet hij terug in de omgevallen vaas. Met een doekje veegt hij de kille, grijze steen droog. De inscriptie, ‘Rust zacht, moeder,’ ontdoet hij van zand.
“De blaadjes.”
Ja, mam, het is herfst.
Hij hurkt neer en veegt de gevallen bladeren van de steen. Een nieuw blaadje dwarrelt omlaag. Achter ‘zacht’ blijft het liggen.
Met gebogen schouders loopt hij terug naar zijn fiets.
Amper thuis voelt hij haar priemende blik. Hij moest die foto verbranden. Hij pakt hem op, zijn vrije hand gebald tot een vuist.
“Doe wat je niet laten kunt. Als je er maar geen spijt van krijgt.”
De foto trilt in zijn hand. Langzaam, beheerst, zet hij hem weer terug.
Beste Robyn Engelen, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie