Ik ben net 12 jaar oud. We zijn met een kleine Renault 4 naar midden Spanje gereden waar we primitief kamperen aan een meer waar nooit iemand komt. We slapen onder de sterrenhemel; de bewoonde wereldwijd is een hobbelige weg van ons verwijderd. Het dichtstbijzijnde dorp met een kleine Spar is twintig minuten rijden. Veel keus is daar niet en omdat we geen koelkast hebben, kopen we vooral houdbare voeding. De maaltijden zijn eenvoudig en de zon is warm.
Na een week of wat beginnen mijn broer en ik lekker eten te missen. ’s Avonds voor het slapen gaan, met zicht op de sterren, dromen we hardop van een witte boterham met boter en hagelslag. Het lijkt ons ultiem geluk.
