Hij zit op de vensterbank bij de achterdeur, mijn kikvors van steen. Slungelende beentjes en op zijn kop een kroontje. Sommige mensen zien hem zitten, anderen niet. Kinderen vragen me soms: “waarom zit die kikvors daar?” Dan zeg ik: “Daar kun je maar op een manier achter komen en dat is als je hem kust”. En zie ik dan een paar grote vraagtekens in hun ogen, dan leg ik uit dat er mogelijk een prins op mijn vensterbank zit. Bijna niemand neemt mij serieus en soms wordt ik zelfs uitgelachen. Wat is dat toch met de kinderen tegenwoordig. Lezen ze geen sprookjes meer. Mijn kikvors zit er nog steeds want er is nog niemand geweest die hem een kusje gaf.
Leuk Jolanda
Ik ben blij dat geen van de kinderen het heeft aangedurfd, zou zo’n desillusie zijn
Wie weet wat er gebeurt als ie wordt gekust…
Bij wordt ik even het teetje wegkussen.
@Jolanda, dat is nou juist mijn droom :). Lief!
Leuk!
In de laatste drie zinnen mis ik wel nog twee vraagtekens.
@Jolanda, een leuk verhaal. Misschien zou het leuk zijn als toch een soort sprookjesachtig eindigt.
blijf in sprookjes geloven!