Waar ik ook ga, hij gaat mee. In de tram als ik mijn ov-chipkaart tussen de stoel heb laten vallen zorgt hij ervoor dat ik het kan oppakken, of op de fiets als mijn linnen broek bijna tussen de spaken dreigt te raken redt hij mijn pijp. ’s Nachts in de kroeg, als mijn pony bezweet aan mijn hoofd blijft plakken stop ik hem als een schuifje in mijn haar en op mijn werk, waar ze met meerdere in een bakje bij elkaar zitten. Terwijl ik telefoneer draai ik het bakje om, en nog eens, en nog eens, ze blijven altijd in het bakje zitten, geniaal! Een stukje gedraaid ijzer, meer is het niet. Maar voor mij onmisbaar, de paperclip…
Leuk Anouk, maar ook hier weet je al waar het heengaat, doordat het weekthema is
Ik probeer voor me te zien hoe een paperclip kan helpen bij het oppakken van een ov-chipkaart…
@Anouk Als poëzie kan ik jouw stuk niet ervaren. Wel als een ode, aan de paperclip.
Herkenbaar de paperclip ombuigen tot hulpstuk als je vingers ergens niet tussen kunnen. Volgens mij kun je met een paperklip meer dan met een Zwitsers zakmes je moet het natuurlijk wel zien hoe