‘Ik sla ‘m tot moes, dan doet-ie meteen zijn bijnaam recht.’ Weer zie ik dat pokdalige gezicht voor me, de halflange haren verstopt onder een gehaakt petje en de nerveuze vingers die het zoveelste sjekkie draaien. ‘Alleen in de krakerswereld kunnen ze die idiote namen verzinnen. Hij zal vast wel een moestuin hebben waar het krioelt van de hennepplanten.’
Mijn dochter aanbidt hem. Hij maakt de grond gelijk met antipsychotica. Er gaat niets boven cannabis als tovermiddel om psychoses te bestrijden. Ze scharrelt op zijn kraakboerderij rond, waar hij een hoogslaper voor haar in elkaar heeft getimmerd. Ze wassen zich in de sloot. Puur natuur, daar gaat het om. Maakten ze samen maar appelmoes. Zorg ik voor een snufje kaneel…
Mooi verwoord, Geertje.
Mooi!
Leuk stukje en 121 woorden! Knap.
@Geertje, het blijft boeien, de wereld van je dochter.
Tja, Desiree. Het blijft een never ending story. Mijn dochter heeft net weer een crisisopname achter de rug. Van haar woonbegeleiders ggz en haar mentor hoor ik niets. De woonbegeleiding ggz zit pakweg 30 meter verwijderd van haar zorgappartement. Lekkere zorg in Nederland…