Sloffend liep ze naar de gang, draaide de hoofdschakelaar om, haalde de zekering eruit en ging naar buiten.
Daar zat ik dan, in het schemerdonker.
Op het nachtkastje stond een kaars; ik stak hem aan en ging weer zitten.
Ik moest het even tot mij door laten dringen.
De vrouw die zojuist vertrokken was, was al 50 jaar echtgenote van mijn patiënt.
Ik begreep haar zo goed, ik had zo erg met haar te doen.
Ik keek naar de tiran die blijkbaar nog steeds angst aanjoeg, belde de begrafenisondernemer en vroeg om de patiënt toch maar snel op te halen omdat de elektriciteit afgesloten was en de koeling niet functioneerde.
Zijn laatste pesterijtje, dat van ‘thuis opgebaard’, zou niet doorgaan,
Grimmig en tegelijk angstig verhaal, goed geschreven!
@Gavi, schrijnend verhaal en knap verteld.
Erg goed stukje. Misschien legt het woord tiran iets te veel uit. Ik had het net wat mooier gevonden als je gewoon uit de context af had kunnen leiden wat voor iemand hij was.
Je hebt gelijk Hay, maar het zou kunnen zijn dat niet iedereen begrijpt waarom je iemand zonder koeling dood wilt laten liggen.
Ik begrijp je overweging. Soms is het best lastig om het juiste midden te vinden dus niet duidelijk genoeg en overdreven duidelijk.
Goed verhaal, Gavi.
waard