Het is stil, te stil. Hoewel de muziek luid uit de speakers schalt en mijn gedachten tegen me aan lijken te schreeuwen. Verwijten tollen in het rond; ik vuur ze zelf op me af. Het huis leeft niet meer, het heeft mij verlaten met haar en de kinderen.
Ik zit aan de keukentafel en frummel aan een paperclip. Natuurlijk had ik niet verliefd moeten worden. Steeds maar weer die smoesjes. Een stompzinnig berichtje op het antwoordapparaat maakte ontkennen niet meer mogelijk.
Na een fikse ruzie zijn ze naar haar ouders vertrokken.
Ongemerkt heb ik het ijzerdraad uit elkaar getrokken in een rechte lijn. Met geen mogelijkheid krijg ik het in zijn oorspronkelijke vorm terug.
Bij de laatste poging breekt het.
@Hadeke, metaforisch…
Titel en verhaal goed.
@Hadeke Een goede invulling van het thema
Wat recht is .. Leuk stukje , hartje
Dank voor de reacties!
De bijpassende verhalen in de reeks: http://120w.nl/2013/beklemmend/ en http://120w.nl/2013/meebuigend/ en http://120w.nl/2013/uit-de-bocht/
Bis!