Het is smoorheet.
‘Rechtop lopen’, zeg ik, maar de vijftig krammen in mijn buik trekken me voorover.
‘Hé, hoe is het met jou’, roept ze.
Haar overdosis gezonde energie slaat als een explosie in mijn gezicht.
‘Oh, wat ben jij veel afgevallen! Figuurtje hoor! Doe mij dat dieet!’
‘Nou, ik ben nogal ziek geweest.’
‘Meid, ik ook.’
‘Ja maar…’
‘Vorige week stond ik… ik, ikke, ik,’ rebbelt ze.
‘Uhm, maar…,’ probeer ik.
‘Ik, ikke, blabla.’
De huid onder mijn strakgetrokken breukband begint ongenadig te jeuken door een zweetaanval. Venijnige speldenprikken in mijn huid doen alle alarmbellen afgaan. Stomalekkage!
Midden in haar verhaal draai ik me om.
‘Nou ja zeg!’ zegt ze verontwaardigd.
‘Dank je voor het luisteren’, roep ik achterom.
@Boogje heel herkenbaar
Heel herkenbaar dan luisteren ze niet naar jouw en je krijgt niet eens de kans om iets te vertellen.
Hoogst irritant.
Het ging om jouw en niet om haar.
hartje gegeven.
Dank jullie wel
Niet dat ik het nou zo graag over mezelf heb hoor, maar het kan mij soms zo vreselijk verbazen hoe mensen een gesprek naar zichzelf toe kunnen trekken.
Sta ik bijvoorbeeld in onze super te praten met een jonge jongen die een jaar uit de roulatie is geweest door de ziekte van Lyme. Ik wilde graag weten hoe het nu met hem ging en met het weer aan het werk gaan en dergelijke, komt er opeens een vreemde vrouw tussen ons in staan die begint over de toxoplasmose van haar man. Dan valt mijn bek echt open van verbazing…
Boogje, het zweet staat mij al op de lippen wanneer ik dit lees. Pffff… vermoeiend. Goed geschreven.
Dankjewel Desiree
Treffend. Soms hebben de muren meer oren…
@Levja, hahhaaa, in dit geval zeker…
@Boogje, mooie dialoog over hoe het kan gaan.
Goed stuk Boogje, inderdaad hoe het vaak gaat helaas.