Als spinnendraden in mijn hoofd, mist die niet verdwijnt.
Flarden van beelden, niet in kleur maar in gebroken sepia.
Zijn streling kan ik niet plaatsen, haar kus voelt afstandelijk aan.
Ik aai de bekleding van de kussens op de bank, zo zacht dat het mij troost.
Ik wil mijn hoofd neerleggen. Ik wil wiegen in de armen van een moeder. Ik wil me koesteren in de melodie van slaapliedjes.
Mijn moedergevoel vormt zich naar het kind. Ik begrijp de omslag niet, de verandering van mijn gevoel. Daar waar ik zorgde, nemen anderen het van mij over. Ze wassen me, ze voeren me.
Ik laat het maar gaan, wat moet ik anders? Alles wat ik zie, zijn niet meer dan hersenschimmen.
Mooi beschreven.
@Liedelet, sepia is niet kleurloos. welbeschouwd zou je het een kleur kunnen noemen. Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Sepia_%28kleur%29
oke, ik ben overtuigd. Vond zwart-wit niet leuk.
@Liedelet, het woord kleurloos zou wel kunnen.
@Liedelet, indringend stukje, mooi.
Voelbaar. De zin ‘Ik wil wiegen in de armen van een moeder’ maakt het dan voor mij afstandelijk.
Eerder dan mijn moeder of in moeders armen. (Vanwege mijn moedergevoel in de volgende zin)
Mooi perspectief gekozen. Goed ingeleefd.
In de laatste zin is ‘is’ enkelvoud en ‘hersenschimmen’ meervoud. Naar mijn idee klopt die zin daarom niet.
mooi stukje
‘mijn moedergevoel vormt zich naar het kind’. Hier wordt de demente oude vrouw het kind van haar kinderen, tenminste zo lees ik het stukje.
waarschijnlijk zijn dit ook vooral de gevoelens van de kinderen zelf.
In ieder geval roept die zin vragen bij me op.
@Liedelet, wat is gebroken sepia?
@Liedelet; ‘Alles wat ik voel, is niet meer dan hersenschimmen.’ Die zin loopt naar mijn zin niet helemaal lekker. Hersenschimmen voelen kan denk ik wel maar ‘zien’ lijkt me beter op zijn plaats. ‘Alles wat ik ervaar/zie, zijn niet meer dan hersenschimmen.’ bijvoorbeeld.
@Liedelet
Desiree neemt me de woorden uit het toetsenbord. Ik wilde net over die laatste zin vrijwel dezelfde opmerking plaatsen. Dat doe ik u dus maar niet.
Voelde inderdaad niet goed. Nu maar zo gedaan.
@liedelet Ik heb alleen moeite met die slotzin.
Je schrijft vanuit een persoon die ‘niet begrijpt’. De vervreemding is mooi verwoord. Het komt mij als leek onwaarschijnlijk over dat eze dan bij zichzelf concludeert dat ie hersenschimmen ziet. Dat is m.i. een te klinische zelfanalyse die niet lijkt te passen.
Of….?