Mijn voetstappen galmen door de ziekenhuisgang. Stijfgearmd met Brigit volg ik de blauwe lijn.
“Voetstappen van de liefde”, zegt ze plotsklaps.
“Wat bedoel je?”
“Dat zeggen die stemmen over jou. Ze vinden je aardig.”
âs Avonds laat denk ik aan Brigit die schizofrenie als levensgezel heeft, mijn liefde die het aflegt tegen het monsterverbond dat zij met hem heeft gesloten. Als mijn slaapkamermuren konden spreken, zouden ze dan fluisteren of gillen: âVolg de blauwe lijn.â
Ik wil de genetische code van schizofrenie kraken. Komt er ooit zoân epiloog?
Jaren later loopt Iris, de zus van Brigit, met neergebogen hoofd naast me. Weer volgen we de blauwe lijn. Ik ga de psychiater vertellen over haar bevrijdende schatergelach tijdens haar vrolijke kleuterjarenâŠ
Prachtig stuk, Geertje! 2 <3jes
@gerda hulsbos Dank je wel. Ik had liever een andere eindsprint gehaald. Schizofrenie blijft een ongrijpbare ziekte. Wellicht helpt dit verhaal voor meer compassie en inzicht …
@Geertje,
uiteraard is de inhoud aangrijpend als je er mee te maken hebt.
Maar door je “samenspelâ met Leonardo meende ik dat dit stukje was verzonnen.
@Geertje Je hebt het wel heel duidelijk en liefdevol verwoord.
Daarom veel waardering voor dit stukje.
@gerda hulsebos De woordspeling (epiloog en code kraken) is uiteraard “bedacht”. Het verhaal is realiteit. Lees daarvoor mijn boek ‘Volg de blauwe lijn’. Op mijn website http://www.geertjepaaij.weebly.com zie je ook de boektrailer.
@Geertje, Ok, dank voor je aanvulling.
Ik wist niets van je boek, ik ga zeker kijken.
Leuk als je mijn website bezoekt. Daar lees je o.a. ook 3 boekfragmenten uit ‘Volg de blauwe lijn, voetstappen van de liefde’.
@Geertje.
Net de drie delen van âVolg de blauwe lijn gelezenâ op je website.
Ben er stil van, en dan heb ik het boek nog niet eens gezien.
Moeilijk om zoân strijd te leveren , zowel voor moeder als kind (-eren).
@gerda hulsebos Nee, niet stil zijn! Kraak je hersenen over onvoorwaardelijke ouderliefde, de grenzen eraan die je noodgedwongen moet stellen om enerzijds te overleven en anderzijds omdat huisarts, jeugdzorg, onderwijs, verslavingszorg vindt dat jij, als ouder faalt en dochterlief toch 18 jaar is en jij maar moet afwachten totdat jouw jongvolwassen kind de vernieling indraait. Want dan zal ze ongetwijfeld gemotiveerd zijn voor hulp; duikt ze op in het ‘hulpverleningscircuit’. Ik wil vooroordelen slechten. Niet alle ouders zijn opvoedkundige klunzen en hun kind met een psychiatrisch ziektebeeld is gĂ©Ă©n melaatse die buiten de stadspoorten z’n heil maar moet gaan zoeken.
@Geertje
Zonder in details te treden kan ik zeggen ook wel het een en ander te hebben meegemaakt .Sommige dingen zijn dan ook wel herkenbaar voor mij, hoewel minder ingrijpend dan jouw verhaal.
Helaas zijn er veel misstanden en misverstanden, en inderdaad vooroordelen.
Ben w.b.t. de laatste zin dan ook geheel met je eens: Ze moeten worden behandeld, maar niet als uitschot.
@gerda hulsebos Het leven deelt (vroeg of laat) klappen uit. Het is de kunst hoe je er dan mee omgaat (zeg ik wijsgerig ;-))
Ik maak me onder meer sterk om de vooroordelen te slechten (door mijn schrijverijen, waaronder ook blogs). Baan, opleiding, vriend, kinderen? Is voor mijn dochter onbereikbaar. Wel hoop ik op een trouwe vriendenkring die er altijd voor haar zal zijn.
@Geertje,
dat hoop ik met jou, en wens sterkte in deze strijd!
@gerda hulsebos Dank je. Het is inderdaad een strijd, wel eentje met open vizier en de insteek om met elkaar in gesprek te raken zonder “Barbertje moet hangen.”