Schrijf mee!
« »

Familie, Mensen

Cel

4 juni 2013 | 120w | Hay van den Munckhof | 20

‘Zullen we op het terras wat gaan drinken?’ vraag ik.
Verbijsterd kijkt Job mij aan. Dan staart hij naar zijn slippers.
‘Dat kan ik vandaag niet aan,’ prevelt hij.

Ik heb spijt van mijn vraag. Job is drie jaar niet meer buiten geweest. Vlokje voor vlokje, onontkoombaar, is hij ingesneeuwd in zijn kleine wereldje. Waren zijn muren maar echt van sneeuw of ijs, denk ik, dan zouden ze ooit nog kunnen smelten.
Maar Jobs muren vormen een ijskoude gevangenis van zwart graniet, waarin enkel de stemmen die hem kwellen vrij spel hebben.
Heel af en toe zwijgen de stemmen. Dan bladert Job uren achtereen in vergeelde albums vol beduimelde jeugdfoto’s.

Als ik ga, durft Job niet mee naar de uitgang.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Hay van den Munckhof of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

21 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »