Mijn ouders gourmetten. Eén keer per jaar. Met Kerst. Aanwezigheid verplicht. De hoge leeftijd (eind zeventig, begin tachtig) van mijn beide ouders en de met de leeftijd mee stijgende stress belemmeren het jaarlijkse ritueel geenszins. Moeder belt altijd eind augustus. Voor de planning. Niet met de vraag óf we met Kerst komen eten, maar of we Eerste óf Tweede Kerstdag komen.
Dit jaar trok ik de stoute schoenen aan en antwoordde op de jaarlijkse premature vraag dat we nu ons eigen gezin hebben met drie kinderen en ik nog niet wist óf we wel langs kwamen dit jaar. Nothing personal. Seconden lang bleef het doodstil aan de andere kant, gevolgd door het dodelijke ‘Nou ja, dat moet je zelf weten.’
Je bent moediger dan ik
Heel goed, een keuze (voor eigen gezin) impliceert nog geen afwijzing van anderen. Alleen tijd en plaats zijn soms aan verandering toe. De laatste zin kan misschien bedoeld zijn als: ‘.. dat mag je zelf weten’. Daarin zit begrip en ruimte om het patroon aan te passen.