Bij de voorkeur hing een maanplaatje, voor al die over de drempel wilden stappen in schaarse verlichting. Het verhuisnummer klepperde en bij elke aankondiging sproeiden de vonken ervanaf. Als af en toegift ontlastte de boodschappenbus zich op de weldramat, meestal geboortekaartjes.
“Vergeef je voeten en ga naar binnen,” zong de deurdel, op een aangenaam toontje, lager dan je mocht verwachten in dit omstandig heden.
Nog voor het kloppen verdween de deur.
“De drempel, dat is waar het allemaal gebeurt!” jubelde een in het zwart geklede man ons toe en poetste zijn brilletje tot de halfvolle glazen blonken als een spiegel.
“We hadden die hele drempel natuurlijk weg kunnen laten, maar daar zit ‘m nou net het plezier van de overstap.”
Recente reacties