Op zachte voeten sluipt het door het huis, ik hoor het amper enkel een zacht glizz-glizz maar het zegt me genoeg ik ben niet doof. De psych lult uit zijn nek ik wéét dat het er is en het feit dat ik het hoor zou genoeg moeten zijn voor de anderen maar ze geloven me niet godverdomme ze weten niet wat ze te wachten staat en straks is het te laat.
Stilte.
Het houdt me voor de gek, doet alsof het uitrust maar ik weet wel dat het een truuk is om me af te leiden, èffe niet opletten en dan valt het aan, o jezus, waarom gelooft me niemand?
Goed geschreven, graag gelezen!
Beste spiegelaar.
Ik geloof ons.
Eenmaal door het nauwste deel van de zandloper waan je je alleen.
Zeker aan de vooravond van datgene ons te wachten staat.
Je mag echter van ons niet aan jezelf twijfelen.
Zal dat ook niet doen.
Onze reis leggen wij alleen af.
De stilte voor ons uit schreeuwend.
Laat ze.
Ze zullen ons gekker verklaren naarmate we helderder worden.
Laat de zon die je bent je pad verlichten.
Je medepsychoot,
je medemens.
SF
Hier denk ik over na.
Goed verwoord, ik kan me er iets bij voorstellen.