De paarse paddenstoelen die haar naar hogere sferen konden brengen. Zo verleidelijk groeiden ze onder de schaduw van de bomen. ‘Eet me’, zouden ze zeggen als ze konden praten. Ze nam een hap. Het leek wel alsof ze op een achtbaan was gestapt. Steeds dieper en dieper doorbrak ze de lagen van de werkelijkheid. De takken boven haar hoofd kregen vreemde vormen. Zij vond ze in haar huidige situatie het boeiendste wat ze ooit gezien had. Alles om haar heen bestond uit felle kleuren. Naarmate ze verder liep, werden de kleuren nog intenser en consumeerden haar bijna. De kleuren trokken in haar huid. Ze probeerde het van zich af te krabben. Haar reactievermogen was vertraagd, in slow-motion liep ze verder.
Recente reacties