Het ziekenhuisbed lijkt veel te groot voor deze fragiele man. Zijn vermagerde armen, te ruim in het vel, rusten aandoenlijk breekbaar op het laken, zijn knokige vingers in elkaar gevlochten.
Voorzichtig trek ik Ă©Ă©n van de kussens onder zijn hoofd uit. Zijn dunne nek lijkt haast te knakken, zo hoog liggen ze opgetast. Ik ga je verliezen, denk ik en vlinderzacht kus ik de perkamenten huid van zijn wang.Â
“Dag lieverd”, fluister ik.
“Schatje?”, klinkt onvast, maar ik weet wat hij zegt, als altijd zijn lief.Â
Het klinkt slechts als een schim van de krachtige stem die in mijn geheugen gegrift staat. De tranen stromen over mijn wangen als ik zijn broze lichaam voorzichtig tegen me aan druk.
Beste Conny Hoogendoorn, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie