“Nee zuster, ik wil niet meer gewassen worden, ga weg”.
Daar stond ik, leerling tegenover de bejaarde, narrige erg zieke man. Hij weigerde zeer beslist.
Ik vroeg de hoofdzuster wat ik moest doen. De man had recht om te weigeren, toch?
Maar zij besliste dat hij gewassen moest worden.
Ik nam de waskom en liep terug.
“Als je mijn pyjamajasje uitdoet ga ik dood”, zei hij vriendelijker.
Ik moest wel grinniken om het argument maar dacht aan de opdracht.
Bij het eerst knoopje rochelde de man en ging dood.
Ik riep om hulp. Achteraf had ik dat beter niet kunnen doen.
Het werd een surrealistische reanimatiepoging die gelukkig mislukte.
Een goede les: sindsdien luister ik alleen nog naar de patiënten.
Als je ziek bent lever je blijkbaar meteen ook rechten in. Goed stukje
Even voor alle duidelijkheid, het gebeurde bijna 33 jaar geleden en helaas is het nog steeds actueel. Mijn patiënten hebben sindsdien meer rechten gekregen dan wie dan ook. Eerst de patiënt en dan het protocol, hetgeen je niet altijd door omstanders in dank afgenomen wordt
Zou de mens niet meestal voor het protocol moeten gaan? Protocollen zijn efficiënt, voorkomen teveel nadenken en vooral als het om veiligheid gaat kunnen ze erger voorkomen, maar protocollen maken van mensen al heel snel objecten. Ik heb het zelf al vaak meegemaakt dat mensen plotseling cijfers in een boekhouding worden, vermijdbare kosten, beveiligingsrisico’s en ga zo maar door.
Het is (vrijwel) nooit zwart-wit en altijd ingewikkeld. Soms is wilsonbekwaamheid bijvoorbeeld onderdeel van een ziekte. Gaat de wil (op dat moment) van de patiënt dan ook voor?
Klopt Frank, het blijft altijd een beoordeling ter plekke. Misschien is dat beter verwoord.
Mooie en duidelijke anekdote van een indrukwekkend leermoment.
Goed verhaal en herkenbaar. Mijn lieve vader, geveld door een herseninfarct, trok steeds de voedingssonde uit zijn keel: geen gedoe meer, het einde mag komen. Toen hij een sporadische keer even iets kon zeggen zei hij ‘het is genoeg zo.’ Twee weken laten is hij overleden.