In de vroege morgen maakten wij een wandeling,
ditmaal over het kerkhof.
Het was anders en toch geen verandering.
Het was thuiskomen of doen alsof.
De zon scheen maar niet hevig
want die schijnt nooit uitbundig over kerkhoven.
Zij houdt zich in, misschien wat kregelig,
omdat zij beseft dat zij enkel schaduwen strooit van boven.
Ik had er geen idee van wat de doden wilden,
misschien helemaal niets tenzij wat stilte.
De doden kunnen met beide leven en bestaan.
Wij wandelden verder tot wij besloten terug te gaan.
Het deed mij denken aan een wandeling eerder
over een pier waarvan de wormen eten
onder de maan schijnheilig schemerend en niet verder
dan de vergetenen aan het eind hun herinneringen vergeten.
@Jozef “Wie zijn wij” vraag ik me dan af
“over een pier waarvan de wormen eten”, mooi!