Daar sta ik tussen de stapel half uitgepakte verhuisdozen. In mijn ene hand de Jezusfiguur. In mijn andere het houten kruis waar hij al sinds mijn prilste jeugd aan vastgespijkerd zat. Een ongelukkig gevolg van ouderdom, weggeroeste spijkertjes en iets te ruwe verhuishanden.
Hoewel ik steeds vaker twijfel aan mijn geloof, heeft mijn opvoeding me wel een diep respect voor het symbool van het kruisbeeld meegegeven. De verhalen van de schoften die de onschuldige Jezus ooit aan het kruis nagelden, staan me nog helder voor de geest.
Wanneer ik even later zelf met een hamer en kleine spijkertjes klaar sta om mijn afgevallen Jezus terug te spijkeren, blijk ik het niet te kunnen. Mijn geloof zit blijkbaar nog te diep.
Mooi beschreven Johan, dat geloof dat er zo diep in zit, ook als je eigenlijk al van je geloof gevallen bent.
@Inge, dank! Ja ik was zelf ook verbaasd. Zeker wanneer je nuchter beschouwend alleen een stuk hout en een metalen beeldje in je hand hebt. Ooit heeft iemand ze toch ook aan elkaar gezet. Afijn, het verhaal ken je, ik kon het niet.