De schilderes was diepongelukkig. Ze had een foute keuze gemaakt. Ze was meegegaan met haar dierbare vriendin wier passie ook schilderen was. Ze had haar collectieve kunstcommune, het vertrouwde atelier en biotoop, op stel en sprong verlaten.
In het nieuwe schildermilieu vond ze nieuwlichters, moderne minimalisten. Kunstkladderaars, noemde ze hen alras. Zij schilderde gewoon zoals ze gewend was. Dat leidde tot weerstand. Ze werd beschimpt. Afgeschilderd als het zwarte schaap.
Tot op een goede dag iemand haar openlijk betichtte van artistiek effectbejag.
“Actie is reactie” beet de criticaster haar venijnig toe. “Je vraagt erom.”
Nee, dacht ze, actie is min reactie. Wat een dommige man; Gepikeerde minkukel. Ze zweeg sereen. Diezelfde dag nog werd ze uit dit intolerante schildermedium gekickt.
