Ik kijk op de klok. Nog vijf minuten voor ik weer op moet. Ik sta voor de spiegel en ik recht mijn rug, strijk mijn haar glad, trek mijn mondhoeken omhoog. “Als je verliest, moet je blijven lachen”, zei hij. “Altijd. Dat is leuk voor de camera’s.” Ik staar naar mijn evenbeeld. Mijn ogen kijken mij mistroostig en deerniswekkend aan. Zo kan het niet. Want bij een oprechte lach horen ogen met diamantjes en kleine rimpeltjes er omheen. Ik probeer te denken aan iets vrolijks, aan andere lachende mensen, want dat werkt aanstekelijk. Toch lukt het me niet, mijn ogen blijven dof en doods. Maar nu zie ik ze glanzen. Het komt door mijn tranen. Ik kan maar beter winnen.
Beste LeonieSuzanne, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie