Haar ooit zo vlezige blanke rug waarop sproetjes sierlijk prijkten, was nu een kromme pilaar waar de dun geplooide huid in laagjes over elkaar hing.
Ze wilde de panty om haar knokige voet hullen maar ze kon de buiging niet lang volhouden. De reuma had niet alleen de souplesse uit haar gewrichten getrokken, erger nog, het was ook haar geest binnengeklommen. Ze gooide de 60 deniers somber naast zich neer.
De heldergroene ogen die je vroeger lieten geloven dat alles mogelijk was, waren nu ondiepe poelen waar iedere hoop uit was gevist. Haar vermoeide hoofd een beetje schuin, zocht ze in de zilver omlijste spiegel naar het meisje dat ze eens was en de moeder die ze nooit is geworden.
Zo wil je inderdaad niet oud worden …
Een dystopie? Je kunt dit natuurlijk opvatten als een persoonlijke in plaats van en maatschappelijke dystopie, maar ik denk dat je het thema dan toch te ruim opvat. Dit valt voor mij onder ‘oud worden’ of ‘levenseinde’.
Hallo Hay, dank voor je reactie.
Ik heb me inderdaad ingeleefd in een mogelijk persoonlijk einde.