Persoonlijk vind ik het gebruik van het woordje ‘we’ in een betoog vaak irritant.
Het maakt mij medeplichtig. Wie zijn ‘we’?
Als ik mij er op betrap dat ik ‘we’ gebruik, kijk ik of het woordje ‘we’ op alle aangesproken lezers of luisteraars slaat. ‘We werken hard, wij verpleegkundigen’, het is een feit.
Wie ‘we’ echter gebruikt in een betoog dat de normen en de waarden van de schrijver (of spreker) aangeeft, plaatst mij, ongevraagd en ongewenst, bij degenen die het daar mee eens zouden zijn; er wordt namelijk in ‘ons aller naam’ gesproken. Ik wens dat niet achteraf te horen, vraag mij eerst of ik het er mee eens ben en zeg dan: ‘Gavi en ik, wij vinden …
Amen.
@Defrysk: Hoe was het vissen laatst? Nog wat gevangen?
Namens wij, de “denkers” die niet spreken of schrijven sluiten we ons aan bij de normen en waarden van de schrijvers en sprekers.
Wanneer en hoe we dat gaan doen is voor ons een raadsel. Dhr. Kletskous en ik vinden dat.