Bijna volle maan. Ze draaide haar hoofd naar rechts. Door de spleten van de luiken zag ze het daglicht langzaam verdwijnen. Ze was op zoek, op zoek naar kracht. Het was tijd. Tijd om los te laten en verder te gaan. Geen energie meer laten wegvloeien. Zijn en genieten. Haat was niet de weg, wraak ook niet. Tijd zou zelf met een oplossing komen, of niet. De kracht van loslaten is weinigen gegeven. Loslaten is laten. Daar waar het thuishoort. Afscheid nemen is moeilijk. De weg naar het onbekende boezemt angst in. Het raam bewoog in de sponning en ging een stukje open, net ver genoeg. De slierten vonden hun weg naar buiten en het heldere maanlicht drong naar binnen.
Vanavond, om precies 22.22 uur is het weer volle maan. De kans dat het weerzinwekkende wonder weer gebeurt is er altijd met volle maan, gekoppeld aan zo’n bijzonder tijdstip kan het haast niet missen. En inderdaad, langzaam maar al te zeker verschijnen de eerste tekenen. De beharing van armen en benen wordt dichter en donkerder, de vingers en tenen trekken krom en de nagels verdubbelen in lengte. Het doet pijn, veel pijn. De huid krimpt hier, zet daar uit. De spieren spannen zich en vervormen. Ik voel mijn kaken naar voren schuiven, de tanden slijpen zich. Dan raak ik het besef wat er met me gebeurt kwijt.
Als lunatic ben ik blij met je stukje @Manuela, vanavond weer zo’n moment van bezinning. Dat wat het zonlicht niet verdraagt krijgt een kans om zich op te lossen in de nevelen van de volle maan.
@Carel ook voor jou zo’n moment om wat zaken op te lossen, voor de beharing van de benen is een ladyshave een optie.
@Gavi Dank je wel voor je mooie reactie, ik zal naar je knipogen vanavond! Lunatics
Je bent veranderd weerwolf.