Vanavond was het programma Vermist op de televisie.
Hier kijk ik niet anders naar dan met een toevallige blik.
Makkelijk, in ruil voor openbaar televiesiegesnotter zoeken ze het gratis voor je uit. Verder schonk ik er geen aandacht aan.
Maar toch, als je erover doordenkt, is het begrijpelijk.
Als iemand alles geprobeerd heeft wat in zijn macht ligt en nog steeds hoop heeft op een levensteken van een vermiste, misschien zelfs wanhopig is, dan maakt hij waarschijnlijk graag gebruik van deze mogelijkheid, daarbij een camera voor lief nemend. Blij als hun zaak serieus wordt genomen.
En nog blijer bij een goede afloop.
Aan de beelden te zien zijn de emoties echt.
En dat vind ik dan weer beschamend.