Bekijk in gedachten de beelden van een tsunami. Je ziet een dorpje of een stad vredig aan de kust liggen, zich niet bewust van het onheil dat over hen zal komen. Dan doemt de golf op. Een enorme golf, meters hoog, die de huizen overspoelt zodat er daarna geen complete gebouwen meer staan. Daken en deuren, kozijnen en huisraad worden door de straten gesleurd, versplinterde schuurtjes, stallen, onderdelen van… van wat? Al snel is niet meer te zien wat die stukken zijn geweest, het is alleen een kolkende soep.
Zoals die soep, zonder duidelijke delen, gaat het in mijn hoofd af en toe te keer. Maar soms vis ik er een stukje uit. En dat past precies in 120 woorden.
herkenbaar. maar soms komt het te laat, zijn de 120 woorden op