Haar haren gestreeld door de wind, de nacht als een deken over de wereld. De sterren staan helder aan de hemel. Ze kijkt uit over haar ziel, diep in gedachten verzonken. Denkend aan het leven, en hoe ze hier in staat. Eenzaam geen warme omhelzing vol van liefde. Ze heeft niemand nodig, dit is wat ze zichzelf verteld. Nu ze daar staat en eindelijk eerlijk kan zijn tegen zichzelf, rolt er een traan over haar wang. Ze heeft warmte nodig, liefde van een man. Het leven delen met diegene waar ze van houdt, arm om haar middel, die woordjes gefluisterd in haar oor. Een stem die zachtjes zegt, voor altijd de jouwe. Ogen die elkaar ontmoeten, tot in de eeuwigheid.
Recente reacties