Aan het eind van alle wegen, aan de voet van de hoogste berg, staat een kist verborgen in een holle steen. Wie de blauwe hemel ziet, of vruchtbare regen, gaat zeker aan de kist voorbij. Zij opent zich alleen voor hen die de zon te fel vinden, of de weg te nat.
“Hier,” fluisterde zij tegen een eenzame reiziger. “Koper, voor al je zakken en je ransel erbij.” Haar rode gloed gaf het verbeten gezicht weer kleur.
“Dieper,” zei de steen, “zit zilver. Vul je zakken, wees blij en rijk!”
De reiziger boog voorover en groef.
“Goud,” siste de kist. “Nog ietsje dieper…”
De reiziger groef tot hij de zon niet meer zag.
“Smak!” zei de kist, en sloot tevreden.
Mooi geschreven én een afgerond verhaal met een echte ontknoping binnen die 120 woorden. Intussen weet ik wat voor gepas en gepuzzel dat is. Knap gedaan.
Gelukkig ben ik niet de enige die slecht is.
Dank, Hay! En nee hoor Tja, het donkere lonkt iedereen (muhaha
)
Leuk!
Ja! mooi sprookje!
Knap gedaan!
Dank, Trenke, Kate en Bianca!
Mooi verhaal!
Mooi! Hay heeft precies ontleed wat er zo goed aan is!
Strak.