Al jaren zie ik je ’s ochtends naderen, vanaf de hoek tot aan mijn deur. Het betekent niet dat wij dichter bij elkaar komen; voor mijn huis blijven we, zoals we beiden zijn.
We praten, soms lachen we, maar zonder echt iets te zeggen gaat elke dag dit moment voorbij.
Vanochtend wilde je me wat vertellen, ik ben vergeten wat; je pakte plots mijn hand, voor het eerst in jaren fysiek contact dat we beiden meer dan gedoogden. Je vingers voelden dik en stijf; ik merkte: je wordt nu oud.
Straks afscheid nemen is waarschijnlijk niet ons probleem, dat deden we al jaren terug. Maar, is er nog een weg om de afstand tussen ons nu (en snel) te overbruggen?
Recente reacties