In gesprekken merk je soms hoeveel een mens vergeet maar ook hoeveel iemand onthoudt.
Dit is een zin met tegenstrijdigheden maar ik bedoel het echt letterlijk.
Je geheugen lijkt samen te werken met je karakter en speelt je parten; je herinnert je meer narigheden of juist meer goede zaken dan er in feite waren, al naargelang een optimistische of pessimistische kijk op het leven. (Alsof we echt zijn te programmeren?)
Het is sowieso moeilijk gesteld met het geheugen; wat zou je graag het een vergeten, het ander voor altijd vastzetten.
Maar je hebt er geen zeggenschap over.
Eigenlijk een raar idee dat je niks te vertellen hebt over jezelf.
Recente reacties