Normaal valt het me niet op als er één TL-buis uitvalt in een gymzaal vol TL-buizen. Of als iemand zijn dop laat vallen. Normaal is er niemand die zachte schoenen aantrekt om niet te hard naar de wc te hoeven lopen. Of die zijn in plastic verpakte chocoladereep thuislaat omdat plastic zo knispert.
Maar nu is alles anders. Dit is de tijd waarin zoiets grote gevolgen heeft. Waarin iedereen op tiendes van punten – abstracte getallen die weer afhangen van N-termen, die weer afhangen van hoeveel de rest van het land werd afgeleid door schoenen en knipperende TL-buizen – zijn kansen voor de toekomst beziet.
Een plastische aangelegenheid: examens. Nog nooit is de toekomst zo gemakkelijk te berekenen geweest.
Lang geleden dat ik in de schoolbanken zat. De spanning kan ik me wel herinneren. Ook de gast die naast me steeds zijn snot ophaalde ipv.1x z’n neus te snuiten.
Dat ik 5 jaar over zowel de MAVO als de MTS gedaan heb lag overigens niet aan tienden of andere abstracte getallen. Meer aan het feit dat ik een boefje was en daar tot aan het examenjaar van de MTS niets van leerde. Die tienden lijken me daarom (in de meeste gevallen) niet van toepassing als je wél je best doet.
Ik weet het ook nog wel. In mijn ooghoek zat iemand de hele tijd driftig met de benen te zwaaien, diep te zuchten bij aanvang van elke nieuwe vraag, driftig chocoladeverpakkingen open te trekken, paracetamollen uit strips te drukken en zo verder. En dan heb ik het uiteraard nog niet over de grasmaaiers, de partijtjes basketbal en het gejoel op het schoolplein et cetera.
Maar ach, het zijn maar examens, het is niet dat je rest van je leven ervan af hangt of zo
Het hoogtepunt bij ons was dat de meest fanatieke leerling, die altijd boos wordt als anderen afleidende dingen doen, ineens naar de wc moest en echt een sprintje door de gymzaal trok (geen tijd te verliezen immers).
Het maakte een stampend kabaal en echt de hele gymzaal schrok op en keek achterom. Over afleiden gesproken..