Onder enkele juichkreten van een stel kinderen zie ik het levenslicht. De voetsporen die zij achterlaten sneeuwen langzaam dicht. Terwijl ik buiten in de kou sta, brandt binnen een uitnodigend licht. Een man zit in zijn zetel voor een knetterend houtvuur. Met zijn lepel draait hij rondjes in zijn mok. De kinderen rennen rondjes om een versierde dennenboom. Hun enige hoop is dat de Kerstman cadeautjes komt brengen. Ik wil ook leven.
Takken die dienen als armen komen steeds losser te zitten. Knopen vallen stuk voor stuk van mijn middel. Ik huil maar niemand die het ziet. Mijn tranen worden opgezogen in het smeltende sneeuw. De laatste restjes sneeuw worden aangeveegd door mijn bezem. Niemand meer die aan mij denkt.
Misschien meer dan je voor mogelijk houdt.
Wow deze is echt goed! Hij is toch wel zelfbedacht?
Leuk is hij. Ik heb nu al medelijden met de sneeuwpoppen die komende winter ter wereld komen.