‘Lymfeklieren zijn geen klieren, maar knopen.’
Ik staar naar buiten, terwijl de biologieleraar zijn lesje oplepelt en draai propjes van reepjes papier die ik uit mijn schrift scheur. Daarna stop ik ze in mijn mond. Waarschijnlijk is mijn vader nu voorgoed vertrokken. Slim. Ik trap hem verrot als hij straks nog thuis is. Hij maakte ons leven tot een hel en kruipt vervolgens in bed met een del. Inmiddels ben ik een kop groter en stukken sterker. Ik steun mijn moeder.
Ik pomp mijn wangen vol lucht en spuug het natgekauwde propje tegen het raam.
‘Eruit, klier die je bent!’ buldert mijn docent.
Ik sta op en loop naar de gang.
‘Geen klier,’ denk ik, ‘alleen maar in de knoop.’
Top! Alsof ik mijn één van mijn eigen schooldagen weer beleef!
Goed stuk, Hadeke.
Prachtig! Klieren en knopen in de eerste én laatste zin. Mooi geschreven
Hadeke. Leuke, licht vermomde Aria da capo…
Propjes papier schieten deden de jongens in mijn klas ook vroeger, met behulp van een buisje van een pen. Het kwam in capuchons en overal terecht. Enorme klieren inderdaad!
Mooi Geschreven!
Heel goed geschreven
Mooie winnaar. Hartelijk gefeliciteerd. Grt
Gefeliciteerd Hadeke
Hmm, mijn reactie lijkt niet geplaatst te worden, dus mogelijk nogmaals:
Wat een leuk begin van de week. 😀
Dank voor de hartjes en de reacties.
Hadeke. Gefeliciteerd. Verreweg de meeste hartjes, dus de terechte winnaar.
Mooi tot weekwinnaar geknoopt, Hadeke. En nu niet meer klieren
Geintje hoor, wat ik al eerder schreef: Goed stuk … Dikke proficiat.
@Hadeke: wat een mooie titel en een verhaal waarin in 120 woorden zoveel wordt gezegd!