Ik nam in het ziekenhuis afscheid van mijn doodzieke vriend, die dacht dat als ik terug was van vakantie hij in een rolstoel door zijn woonkamer zou scheuren om mij te bewijzen hoe positivisme zelfs kanker uit een ruggengraat kon verdrijven.
Op de zevende dag belde mijn dochter dat mijn beste maat was overleden.
Met de leiding van de groep bezocht ik een tempel, we offerden er lotusbloemen en staken een wierookspiraal aan om mijn verdriet te verzachten. Dit alles niet door mij bedacht, maar ik liet me meevoeren door de liefde van deze mensen.
In de nacht duwden ze me zachtjes de taxi in, werd ik naar het vliegveld gereden en was ik op tijd voor zijn laatste reis.
Heftig, Willem. Sterkte!
Al lang geleden hoor Han (maar toch bedankt voor je reactie!). Hgr, Willem
Het blijft heftig, Willem.
Positief denken. Het verlicht hooguit het lijden, maar er gaat geen geneeskrachtige werking van uit, al willen de ‘positief-denken-goeroe’s’ ons graag anders doen geloven.
Het is sowieso respectvol beschreven Willem. Natuurlijk hadden we kunnen weten dat het al wat langer geleden was, wie komt er nog op een vliegveld tegenwoordig, alleen een Koning waarschijnlijk Grt.
Met het eerbetoon naar de weekwinst. Hartelijk gefeliciteerd Willem. Grt
Dank je wel Luc. Hgr, Willem
Gefeliciteerd Willem. Beeldend stukje nu ik het nog eens lees.
Willem, van harte gefeliciteerd.
Wat een verdrietige ervaring, maar zowel de reis als het schrijven is mooie manier om het een plekje te geven. Mooi winnend stukje.
Dank jullie wel, Valerie, Han en Lousjekoesje!
Gefeliciteerd
Dank je Frank.