Biografie van Leonardo Pisano
Statistieken van Leonardo Pisano
Leeslijst van Leonardo Pisano
“Eigenlijk ben ik helemaal niet grappig, maar mensen lachen altijd om me. Niet dat ik dat bewust doe. Maar ik ben zo’n kluns. Ik struikel steeds over mijn eigen benen en stoot mijn neus om de haverklap.” “Haha,” lacht de verslaggever, terwijl ik intussen de schmink van mijn gezicht verwijder. […]
Hubert klemde zijn gezicht tegen de borst van Harm. “Ik weet nie of ik dat kan.” “Geeft niks, Huub,” zei de begeleider van de jongen. “Gewoon doen. Er kan niks misgaan met die meneer erbij. Zie je wel?” De meneer had een blauwe pet en een fluitje om zijn nek. […]
Ze doet wat hij zegt, zoals altijd. Haar stiletto’s klik-klakken over de stoep. De lichten zijn fel aan de straatkant, maar aan de andere zijde is het donker. Ze struikelt en valt tegen de ruwe muur die stinkt naar pis. Na een paar minuten (uren?) verbijt ze haar pijn, onderdrukt […]
Ieder weekend poetste Marinus zijn auto. Hij verwijderde moddervlekken en vogelpoep, werkte krasjes bij. Eerst met water en met van die speciale shampoo die hij in de stad kocht. Dan droogde hij zijn bolide met een doek. Nadat hij daarmee klaar was, wreef hij zijn trots met Smartwax op. Spiegelend […]
Terwijl de politiek aan het draaien sloeg, dacht ik terug aan de tijd dat ze een kind was. Ze was het zonnetje in huis. Als ze van school thuiskwam voor de lunch, babbelde ze altijd opgewonden over wat ze had geleerd of liet dolenthousiast haar werkje zien. Die komt er […]
Ik zeg de man van de lunchroom gedag en loop naar buiten. Ik knipper even tegen de zon die nĂ©t tussen de hoge gebouwen doorgluurt. Even twijfel ik of ik mijn dochter aan de overkant zal aanspreken en een kop koffie voor haar zal kopen, of wat soep. Een korte […]
Annemarie zat met de huisgenoot van haar zoon in de Utrechtse lunchroom. Het was gelukkig veel rustiger dan normaal. Dat kwam natuurlijk omdat het zo warm was vandaag. Ze keek op van de menukaart. “Zie je iets wat je wil?” De student met de donkere krullen en de blauwe ogen […]
Ik krijg als psychologe wel vaker rechercheurs die alleen maar opdraven omdat het protocol het vereist. De truc is om ze het grote plaatje te laten zien en ze aan het praten te krijgen. “Ik ben meer geĂŻnteresseerd in hoe je in het leven staat.” Hij hangt in zijn stoel […]
“Weer eentje,” zegt de politieagent. Hij leest de brief die aan de pyjama was gegespt. Mijn floret is de pen. Een vermoeiende pen gedoopt in vermoeiende inkt. Woorden die door de beschermende constructies van comfortzones glippen, soms sluipend, andere keren bruusk en confronterend. Het filter van de mens is sterk […]
Met een knoop in haar maag belde de politieagente de man op. “Ik heb niks bijzonders opgemerkt. Betekent dat …?” “Had ik ook niet verwacht.” De man sprak zacht en overdreven gearticuleerd. “Alarmsysteem?” “Heb ik niet gezien. Maar mijn—” “Hond?” “Wat?” “Heb–ben – ze – een – hond?” Ze sloot […]
4
|
Recente reacties