‘Wat ik ook doe, het is nooit genoeg.’
Die gedachte is allerminst vreemd, gaat zelfs dagelijks door de hoofden van veel mensen. Het is geen schreeuw om hulp, eerder een reële blik op de werkelijkheid. In een thuissituatie met een gezin, op de werkvloer met targets en prestatiedrang. Meer is een graag gebruikt woord behalve bij salaris. Daar is matiging de standaard.
Zelfbedrog krijgt meer vorm zodra je de maatschappelijke ladder beklimt. Met bedenkelijke onderzoeksmethoden, perverse prikkels, cruciale rolmodellen, ze dragen allemaal bij tot het succes van de een, onvrede bij de ander. Je gaat het pas zien als je kijkt. Transparantie is de sleutel tot meer begrip en acceptatie.
Of zoals de paus het formuleerde: ‘Zalig zijn de onwetenden’.
Luc. De logica van dit stukje ontgaat mij. Daarom komt het weekwoord wat gekunsteld over. Als je het over perverse prikkels en de paus hebt…
Of zoals de paus het formuleerde: ‘zalig zijn de onwetenden’. – Of zoals de paus het formuleerde: ‘Zalig zijn de onwetenden.’
Goed stukje.
Een geruststellende gedachte dat iedereen wel een keer wanhopig die 1e uitspraak roept. Toch is deze ontwikkeling allesbehalve geruststellend. Met name jongeren slaan door in prestatiedrang.
Prestatiedrang wordt ook verlangd. Er is niks mis met nee zeggen.
@Luc: leuke zin: ‘je gaat het pas zien als je kijkt’
Juist dat ‘nee zeggen’ schijnt zo moeilijk te zijn voor veel mensen.
‘Wat ik ook doe, het is nooit genoeg.’
Waarschijnlijk omdat de maatschappij verwacht dat we altijd maar ‘aan’ staan.
Alles wat je doet is genoeg, en ja, er blijft altijd wel iets liggen, wat éigenlijk ook af zou moeten. De kunst en het kado aan jezelf is dan, een bewuste keuze maken om het juist de volgende dag aan te pakken. Of iemand vragen jou daarbij te helpen.
Ik heb dat gevoel ook lang gehad. Door een keer flink tegen de lamp te lopen ben ik mezelf flink tegengekomen. Gevallen en opgestaan en nu weet ik dat wat ik doe, genoeg is.