Mijn gordijn rol ik langzaam naar beneden. Starend door het glazen raam laat ik mijn blik verhinderen. Het witte doek sluit mij af van buiten. Hetzelfde witte doek sluit mij op vanbinnen. Vanaf nu ben ik ontbonden, onzichtbaar voor iedereen. Het is nu alleen ik en niet de wereld om mij heen.
Deze afgesloten ruimte zorgt voor een gevoel van vrijheid. De muren om mij heen geven het vertrouwen dat ze met hun stenen de vijand kunnen weren. De rest om mij heen ademt geen leven. Kunnen niet veranderen, verlaten of praten. Het gevoel van veiligheid lijkt in het echte leven zo vaak verloren.
Voor nu mag ik voor even vrede, morgen is er weer de roeping van het leven.
Recente reacties