Schrijf mee!
« »

Familie, Fictie, Liefde

Knetteren

20 oktober 2018 | 120w | Hadeke | 4

‘Ach, jongen dat hoeft toch niet.’
‘Jawel hoor mam.’
Het is al de vijfde zaterdag achter elkaar dat ik met een bosje bloemen thuis kom. Van mijn eigen zakgeld. Ik ben ermee begonnen nadat mijn vader mijn voetbal lekgeprikt had.
‘Mag ik het plastic weer mee?’
‘Het cellofaan bedoel je. Plastic knispert niet zo.’
‘Ook goed, het cellofaan .’
De voetbal heb ik in twee helften gesneden. Daarna heb ik allemaal gaatjes in één helft geprikt. In die gaatjes prop ik de zelfgeknipte repen cellofaan. Mijn hardrockhaar is af.
De muziek zet ik hard, de pruik gaat op. Ik ben de gitarist. De harde muziek en het geluid van het haar vlak bij mijn oren overstemt het geruzie tussen mijn ouders.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Hadeke of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

2 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »