Meneer Smid loopt over zijn afdeling. Hij kijkt met kritische blik naar de medewerksters. ´Dat moet anders´. ´Zo loopt het hier helemaal fout.´
Hij schudt zijn bozige hoofd dat nu een verdrietige trek krijgt. Zijn stropdas zit een beetje scheef.
Hij zwaaide lang de scepter, maar nu vallen zijn woorden in droog zand. In zijn hoofd is hij nog de baas, maar in de psychogeriatrische afdeling van het verpleeghuis waar hij op zijn vijfenzestigste is opgenomen, zien de verpleegkundigen en verzorgsters nu een man in een vaalgrijs pak, die in een voor hen onbekend verleden leeft.
‘Wilt u kaas of jam op uw boterham, meneer Smid?’
‘Zo wordt het hier een puinhoop, als iedereen maar wat doet.’
‘ Uw koffie, directeur.’
Jose: herkenbaar, onbegrijpbaar verdriet.
Prachtig beschreven, met name uit ‘de woorden die in droog zand vallen’ komt het verdriet en de onmacht naar voren.
@José: ach, wat mooi beschreven hoe iemand in zichzelf kan verdwalen.
@José. Triest verhaaltje. Pakkend.
dank @Berdien, @Alice, @Han en @Lisette; ik zie de man zo voor me, hij verbleef in het verpleeghuis op de afdeling waar ook mijn moeder haar laatste jaren doorbracht. Het leek op een eenpersoons rollenspel, zoals hij over de afdeling liep en steeds commentaar gaf.