Nettie bekijkt het album.
Op de vergeelde foto ziet ze Arend op zijn brommer, met een friteszak in zijn hand, zijzelf ernaast.
Hier was hij zeventien. Hij woonde twee straten verder. Op de hoek had je ‘Karels Corner’, de buurtcafetaria.
Ze kijkt naar de krul in zijn haar, aangelegd met brillantine. Ze ziet ook haar eigen kapsel dat oogde als een uitwaaierende suikerspin.
Rechts van de toonbank stond de zilverkleurige jukebox. Ze ziet weer hoe Arend een dubbeltje pakte en op de knopjes drukte. Eerst Fats Domino met ‘Blueberry Hill’, daarna Connie Francis, met ‘Lipstick on your Collar’.
De muziek tilde hen uit boven het alledaagse buurtje naar een andere wereld.
Arend heeft deze week die andere wereld definitief bereikt.
Een lekker geschreven stukje, José!
Ja, @José, de tijd van het ontvallen. Hetgeen gepaard gaat met een lach en een traan. Vooral met veel herinneringen. Je stukje raakt me. Fictie of non-fictie.
Mooi verhaal José. Zoals Levja al zei: met een lach en een traan. Zie het als beelddenker zo voor me.
Mooi stukje, José, vol weemoed.
@Jose, respect voor je tekst. Hij raakt in al zijn eenvoud. Hartje. Een aangelegde brillantinekrul, heerlijk.
Ik ben het helemaal met Mili eens: een heel puur verhaal dat raakt.
Mooi, José!
@José. De tijd met gevoel beschreven. Heel mooi! Een hartje voor dit verhaal!
Nostalgie plus liefdesverdriet; een uitstekende combinatie.
Goed stukje.
Gr. +<3,
Chris
Dank voor jullie reacties. Levja, het is niet helemaal fictie, het is ook een in memoriam, ingevuld met muziek die ik als dertienjarige hoorde. Connie Francis was in 1960 een beroemdheid
@José: dat voelde ik ook bij het lezen.
Wat heb je deze 120w liefdevol geschreven, José. Gaandeweg voelde ik de sfeer lichter worden, een blij en zorgeloos bestaan voor tieners. De laatste zin zette me -een beetje verward- weer met beide benen op de grond.
De titel vind ik zo mooi. Ik zie meteen een oude, verkleurde foto voor me. Hij past helemaal bij de sfeer van het stukje.