Ik kende ooit mensen die alles zeker wisten. Ze noemden zichzelf idealisten. Ik kende ook mensen die in hen geloofden, hen als een lichtend voorbeeld beschouwden. Sommigen gingen daarin zover dat ze zichzelf wegcijferden om er maar bij te horen. Alles draaide om woorden als kiezen voor het collectief, solidair zijn, de strijd tegen onderdrukking.
Zij hadden altijd gelijk. Mensen die niet in hen geloofden waren vijanden, die mocht je haten en als oud vuil behandelen.
Het liefste hielden ze de buitenwereld op afstand. Met woorden spinden ze een web van hun eigen werkelijkheid. Zij mochten alles, anderen niets.
Voor vragen of twijfel was geen plaats.
Dit gebeurde niet in Noord Korea, maar ergens in Nederland in de jaren zeventig.
@José, wauw, hoe goed en dapper, gezien de huidige tendens, heb je gesproken. Geef je een groot hartje.
@Jose van Rosmalen: mag ik vragen?
Heb je een bepaalde groep mensen van idealisten van de jaren zeventig in gedachten?
@Nele, ik heb zeker een groep in gedachten, ik weet waarover ik schrijf, het gaat in dit geval om intolerante mensen die zichzelf als superieur zagen op basis van een soort quasi-linkse ideologie. Overigens is sektarisme natuurlijk ook van alle tijden.