De man loopt over het kerkhof. Daar ligt ze nu.
Hij stelde haar elke dag een vraag:
‘Je denkt toch wel aan mij?’
‘Ik zie dat je nieuwe gordijnen hebt?’
‘Kijk maar gauw, de postbode kwam net langs.’
‘Je nieuwe vriend moet zeker overwerken?’
‘Wat doet hij eigenlijk beter dan ik?’
‘Ik ben je toch altijd trouw geweest?’
‘Je blijft me maar bezig houden, je wil me zeker niet loslaten?’
‘Moet ik je liefhebben of moet ik je haten?’
‘Je bent gewoon heel gemeen, weet je dat?’
‘Je kunt helemaal niet luisteren.’
‘Je weet toch dat je voor mij de enige bent?’
‘Je verlangt nog steeds naar mij?’
Antwoord gaf ze nooit. Hij trapt tegen het graf en schreeuwt: ‘mislukkeling’.
wat is er zo mooi aan dit stukje? Ik geef het een duimpje naar beneden omdat de boodschap ontbreekt.
Mooi stukje José. Hartje!
Groet,
Han Maas
Ik las het eerst als een dialoog, een heel vreemde dialoog, tot ik de tweede alinea las en begreep wat ik gelezen had. Daarna moest ik het nog eens lezen. Dat is jammer.
Ik denk dat het beter werkt als je begint met: De man loopt … t/m elke dag vragen. Daarna de reeks vragen, maar zonder aanhalingstekens, die zijn dan niet meer nodig (misschien een streepje voor iedere vraag). En vervolgens de laatste twee zinnen.
Toch een hartje.
Helemaal eens met Marlies. Ik las ook een dialoog die ik niet kon volgen.
Dank Marlies, ik heb je suggestie overgenomen. Ik wilde een obsessieve stalker neerzetten, die letterlijk niet van ophouden weet. Dank ook voor de overige reacties. Yo,het lijkt me geen stukje zonder boodschap, maar overigens hoeven stukjes ook niet altijd een boodschap te hebben.
Broeder José,
Heftig stuk! Twee duimen omhoog en een hartje yo!