De lentezon brandt als een stoomstrijkijzer de laatste dauwdruppels van nat-glinsterende daken.
Maagdelijk wit sneeuw, vermengd met regenboog getinte olie en zwart van gemechaniseerd vervoer en gereedschap, maakt ruimte voor het nog te groeien groen en de nog weg te gooien rommel en overvloed, die een nog roestende en rottende laag van vorig jaar zal mogen overwoekeren.
Ik maak een lange, eenzame ochtendwandeling samen met mijn voortdurend door verlatingsangst bevangen hond om de eerste lente-vitaminen te kunnen verorberen. Een half uitgeknepen factor 60 zonnebrand-tube wacht geduldig op mijn jaarlijkse vrees voor huidkanker in het medicijnkastje.
De eerste eekhoorntjes, nog half versuft van de winterslaap, rennen weer voor hun leven over de snelweg.
De winter is bijna voorbij.
En bijna duurt eigenlijk altijd te lang.
Een stukje vol emoties, mooi;-)