Een beetje verloren blaas ik mijn in brand gevlogen lampion en het kaarsje uit. Het is donker, en vraag me af hoe ik in godsnaam thuis moet komen. De echo van mijn voetstappen verstomt. Ik sta stil en kijk om me heen, maar enig richtingsgevoel ontbreekt. Mijn eerste Sint Maarten in dit dorp waar ik nog maar net woon is voorbij. En als dank ben ik verdwaald, alleen.
Ik voel een hand op mijn schouder. “Moet jij niet naar huis jongeman?”, vraagt een vriendelijke stem. “Ik ben verdwaald”, stamel ik zachtjes huilend. Ze brengt me naar huis, haar hand voelt heerlijk warm. Onderweg hou ik haar stevig vast, en hoop dat ze me nooit weer los zal laten.
Zo lief, ik kan wel janken, wat een gevoelige man ben je toch, Johan!
En toch he, als het een man was geweest was het waarschijnlijk heel anders afgelopen.
@frank, een man had waarschijnlijk bemoedigend: “Je moet die kant op!” gezegd.