Ik krijg een raar gevoel bij het lezen van het nieuws over Robert M. Onwillekeurig probeer ik me voor te stellen wat een misbruikt kind ondergaat bij misbruik, om me er dan vlug weer voor af te sluiten. Ik voel me misselijk en mijn keel is samengeknepen. Wat er in Robert M. omgaat kan ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen. In ieder geval zal het hem een worst wezen wat er in kinderen omgaat. Deze ultieme egoïst en sociopaat is empathisch volledig gehandicapt en geestelijk gestoord.
Eigenlijk vind ik TBS nog te goed voor hem en zijn soort, waarschijnlijk omdat mijn inlevingsvermogen te kort schiet bij dit soort misdadigers.
Ik ben blij met dat tekort.
Ik las vandaag dat er aanklachten tegen Robert Mikelsons worden ingetrokken uit angst voor de privacy van het kind…
Van tweeën één: ofwel de man is geestelijk gestoord, dan kan hij er dus niets aan doen, moet hij niet gestraft worden, maar moet de maatschappij tegen hem beschermd worden, of de man is een gruwelijke misdadiger die streng gestraft moet worden.
Het is nooit sterk er blij mee te zijn als je ergens in tekortschiet.
Dat gaat er bij mij niet in, dat iemand er niets aan kan doen omdat hij geestelijk gestoord is. Maar dan… wat bedoel je precies met geestelijk gestoord?