De taxi rijdt achteruit onze straat in. Zo staat hij weer goed voor de volgende rit. De fiets wordt achterin geplaatst, mijn dochter neemt met gebogen hoofd plaats op de middenbank. Voor haar zit een jongetje wat op het ritme van Radio Continu heen en weer beweegt. Hij verschijnt en verdwijnt uit haar gezichtsveld als een metronoom, de hele rit lang. Letterlijk, want haar kokervisus staat niet meer beeld toe.
Al 5 jaar lang als de dagen korter worden stapt ze in dat busje, het hoofd gebogen. Elke dag begeleid ik haar ernaar toe, met huilend hart. Ze is zo dapper, draagt haar lot. Niet anders willen zijn dan anderen is soms onmogelijk. Ik voel me machteloos, zo onvoorstelbaar machteloos.
Kippevel.
Maar sterk dat ze is! Geweldig… Helaas heeft ze geen keus, maar ze maakt er het beste van en meer kan ze niet doen! Steun van haar ouders en de omgeving is belangrijk en die heeft ze onvoorwaardelijk! Respect. Voor haar en haar family!