Ik veeg je tranen weg. Een enge droom verstoorde je nachtrust. Zachtjes streel ik door je blonde krullen. Ons moment. Even geen stoere praat, maar gewoon alleen wij tweetjes als mannen onder elkaar. Zwijgzaam voor ons uitstarend in begrijpbare taal.
Pronkende sterren aan een helderzwarte hemel. Mooi en rustgevend bovendien. Een ster onderscheidt zichzelf en valt in het steelpannetje . ‘Mama maakt warme melk’, fluister ik. Je knikt bevestigend. Je snikt nog een klein beetje.
Mijmerend staar ik voor mij uit. Zou het leven niet mooier zijn in omgekeerde volgorde. Beginnen met de pijn uit het verleden, kennis en een oud lijf. Eindigen met de vreugde van een gezond lijf en hoofd zonder verleden of zorgen. Vooral geen zorgen.
Ik ben voor…
Waar kan ik tekenen??
Wat een mooi leven lijkt me dat.
Oh, Stephan, die Anoniem ben ik..