“Mam, ik kan echt wel alleen van Laurie naar huis fietsen, hoor.”
Een korte zucht, omhoog draaiende ogen. In gedachten tel ik de drukke straten, onoverzichtelijke kruispunten, grote vrachtwagens en veel te snelle auto’s.
“Je zal me toch een keer los moeten laten, anders leer ik het nooit. Volgend jaar moet ik het ook alleen doen!” De moederlijke blik en toon zijn nieuw voor me.
Ik weet nog niet of het me irriteert of vertedert.
Ze heeft gelijk, ergens weet ik dat ook wel. Ze zit in groep 8, ik kan niet eeuwig haar hand vast blijven houden. Wanneer is ze zo groot en wijs geworden? Het moet gebeurt zijn in een moment dat ik even met mijn ogen knipperde.
Grappig, het is hetzelfde sentiment als mijn inzending ‘Voor altijd twaalf’.. #mooi
@Luza: K heb het gelezen. #hoezo nieuwsgierig. Mooi stukje…
Mooi stukje en heel herkenbaar.