Als je het licht niet ziet wordt het moeilijk schrijven. Zo zit ik met mijn laptop op schoot in een soort schemer. Zonder lamp. Geen zin om het licht aan te doen of een lichtere plek op te zoeken. Kortom, lui. Gemakzuchtig zou je ook kunnen zeggen. Denk daar niet lichtzinnig over. Zonder thema een stukje schrijven in het half donker is best lastig. Het moet ergens over gaan, hoor ik een stem fluisteren tussen mijn oren. Nou, hier gaat het over. Daar moet je het mee doen. Het gaat vanzelf over. Toch? Vijfentwintig woorden tot aan de finish. Wat kruim. Wie heeft ooit verzonnen dat knoppen van telefoons, afstandsbedieningen, laptops, zwart moeten zijn? Echt supervervelend. Zeker in het schemerdonker.
Mien, de zwarte knoppen heb ik niet bedacht, maar themavrij, daar heb ik me ooit hard voor gemaakt. De weken dat er wél een themawoord wordt aangeboden: sinds ruim een jaar mag je mij daarvoor verantwoordelijk houden. Leef je uit; in het licht, in het schemerdonker of in het diepste duister.
Mien je redt je prima. Na het 1000e stukje weten je vingers vanzelf de weg toch, en hoef je niet eens hardop mee te tellen.
Klinkt allemaal heel bemoedigend. Waarvoor dank. 😉
Herkenbaar Mien, de vrijheid van ‘geen thema’ vind ik lastig mee om te gaan… (ook in het zonnige daglicht)
Kwestie van knoppen blijven zoeken en bespelen.