Schrijf mee!
« »

Communicatie, Mensen

Sprakeloos

30 september 2019 | 120w | Elka Le Mair | 3

Geen woorden vond ik
dus keek ik je aan.
Zag je uitgebluste blik.
Zag hoe eenzaamheid
diep in je huist.
De vertrokken mond,
je hand trillend gebald
tot een machteloze vuist.
Die vuist kwam binnen
als een mokerslag.
Pijnlijk getroffen hapte ik
als een vis op het droge
naar adem.
Maar nog minder verdroeg ik
de tranen in je ogen.
Je draaide je van me af,
liep bij me vandaan,
de weg die je had te gaan
had niets meer met mij te maken.
En ik schaamde me.
Ook ik had je niet
willen zien staan.
Iedere keer gezwegen.
Zoals zovelen iedere dag
mijn ogen gesloten.
Je pijn achteloos getracht
weg te vegen.
Ook ik was aan je deur
voorbijgegaan.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Elka Le Mair of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

1 reactie

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »